Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/430

 I dobywszy rapiera, natarł raz jeszcze na poetę. Cyrano, broniąc się tylu naraz przeciwnikom, nie był stanie przewidzieć wszystkich ciosów.Szpada cygana przeszyła mu prawe ramię.
 — Dostał! — wrzasnął triumfująco uradowany zbój.
 — Druga ręka cała! — odparł drwiąco poeta.
 Z błyskawiczną szybkością przerzucił szpadę z prawej ręki do lewej, smagnął nią cygana przez twarz, a drugim sztychem przebił mu piersi nawylot.
 Zbój wyciągnął ręce i padł, jak gromem rażony.
 — Zabity! dowódca zabity! — odezwał się głos w tłumie. — Zmykaj, kto w Boga wierzy!
 Widząc uciekających w popłochu zbójów, Roland wystąpił naprzód, trzymając w każdej ręce pistolet, i zmierzył do Cyrana.
 Dwa wystrzały huknęły w jednym prawie czasie.
 Sawinjusz, w przekonaniu, że to wystrzelił któryś z uciekających, popędził za nimi ze szpadą w ręce, aż do mostu Nesle.
 — Ale łotry zmykali, jakby im kto skrzydła przyprawił.
 Po chwili Cyrano ujrzał się sam jeden na placu.
 — Drapnęli! — rzekł pogardliwie. — Musiano im nędznie zapłacić.
 Wrócił na dawne miejsce i gwizdnął na konia, który,przywykły do tego wezwania, podniósł łeb i zarżał.
 — Gotów ujść! — szepnął do siebie Roland, ukryty o kilka kroków zaledwie od poety.
 Ten ostatni, nie mając już z kim walczyć, zajął się tamowaniem krwi, która płynęła obficie z rany,stopniowo go osłabiając.
 Roland śledził jego poruszenia, przemyśliwając w ostatniej jeszcze chwili, czem pokonać przeciwnika.