Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/444

 — Panie starosto — podjęła cyganka. — Manuel jest bratem hrabiego Rolanda.
 De Lamothe rzucił na mówiącą spojrzenie zdziwione i prawie gniewne.
 Ona jednak, mało dbając o to, jakie wrażenie uczyniły jej słowa, ciągnęła dalej swe zeznanie.
 Odsłoniła intrygi hrabiego i ujawniła przed starostą wszystkie środki, jakich chwycono się, aby sprawę zaciemnić i zaprzepaścić.
 Starosta jednak zachowywał się względem tych zeznań bardzo niedowierzająco. Spodziewał się innych, bardziej przekonywających.
 Potrząsnął głową i rzekł:
 — Kłamstwo!
 Zilla sięgnęła po swą broń ostatnią.
 — A czy uwierzysz mi, panie starosto, gdy ci powiem, że dzisiejszej nocy hrabia de Lembrat kazał zamordować pana de Cyrano; co więcej, że go sam, własną ręką, zamordował?
 Jan de Lamothe porwał się, krzycząc:
 — Nieszczęsna! Jak śmiałaś to powiedzieć!
 Jednocześnie zadzwonił.
 Zjawił się woźny.
 — Idź natychmiast do pana de Cyrano i poproś go, aby bez straty czasu przybył do mnie!
 Woźny wyszedł; starosta zaś, jakby zapomniawszy o Zilli, jął napowrót wertować papiery.
 Upłynęło w ten sposób pół godziny. Zjawił się wreszcie zpowrotem posłaniec i oświadczył:
 — Pan de Cyrano wyjechał tej nocy i dotąd do domu nie powrócił.
 Zilla znów głos zabrała, oznajmując o śmierci Ben Joela.
 — Śmierć Ben Joela — zauważył — nie udowadnia bynajmniej winy hrabiego. Zobaczę się z panem de Lembrat.