Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/452

 Ale uspokoił się natychmiast.
 — Zabity! utopiony! — powtórzył sobie kilkakrotnie.
 I z silnem postanowieniem zapomnienia o tem niepokojącem zjawisku, wstąpił razem z towarzyszami we wrota pałacu Faventines.
 Wszystko tam już było gotowe na ich przyjęcie...
 Wielki salon tonął w gęstwinie rzadkich, kwitnących roślin i ozdobiony był nowemi, wspaniałemi gobelinami.
 Margrabia witał w progu napływających wciąż gości, których obszerne salony ledwie pomieścić mogły.
 Długo on czekał na ten dzień i wiele trudności zwalczyć musiał, zanim go przygotował, więc też w spojrzeniu i w całej twarzy jego widniała radość wielka, połączona jakby z obawą, aby ta rozkoszna rzeczywistość nie zmieniła się nagle w sen i nie uleciała...
 Po przybyciu Rolanda prawie wszyscy przy nim się skupili.
 Nagle doniosły głos służby oznajmił prześwietnego Jana de Lamothe, starostę paryskiego.
 — Cóż tak późno, szanowny nasz przyjacielu? —przywitał go margrabia z wymówką.
 — Obowiązek przedewszystkiem, margrabio! — Kilka ważnych spraw zatrzymało mnie dzisiejszego ranka na urzędzie.
 — Jakież uciążliwe obowiązki! Ani jednego dnia wytchnienia!
 Starosta uroczystszy i wynioślejszy, niż kiedykolwiek, ciągnął:
 — Jedna zwłaszcza sprawa w najwyższym stopniu zajmuje mnie i zaciekawia w tej chwili.
 — O cóż w niej chodzi?
 —O zniknięcie pańskiego przyjaciela Cyrana.