Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/455

 — Zaczynają wychodzić — rzekła cichym głosem Paketa.
 — Tak — szepnęła, drżąc, Gilberta — wszystko skończone.
 Wygalowany służący zjawił się w tejże chwili w salonie i, skłaniając się przed margrabią, oznajmił, że karety już zaszły.
 — Panie i panowie — rzekł głośno margrabia — jedziemy.
 I wyciągnął rękę do córki.
 Ale Gilberta zachwiała się i na fotel upadła, szepcząc niewyraźnie:
 — Ach, nie! nie mogę!
 Na znak swej pani, Paketa wyszła z salonu i powróciła za chwilę, niosąc szklankę wody na srebrnej tacy.
 — Uspokój się pani — rzekł Roland do narzeczonej. — Opanuj wzruszenie. Zaczekamy na pani rozkazy.
 — O! nie będziesz pan czekał długo.
 Wzięła szklankę do ręki, umaczała w wodzie usta i w tejże chwili wpuściła do niej oderwaną od naszyjnika perłę.
 Zgodnie z zapowiedzią Zilli perła rozpuściła się prawie natychmiast, nie zamącając ani trochę kryształowej czystości płynu.
 Usta Gilberty poruszyły się lekko. Modliła się pewnie.
 Następnie, wolnym ruchem, podniosła szklankę.
 W chwili, gdy rzuciwszy dokoła siebie ostatnie spojrzenie żalu, czy też nadziei, do ust ją przytykała, wielkie drzwi salonu otwarły się z łoskotem na całą szerokość, i wśród wielkiej ciszy, która tam zapanowała, służący obwieścił głosem donośnym:
 — Jaśnie wielmożny wicehrabia Ludwik de Lembrat! Jaśnie wielmożny Sawinjusz Cyrano de Bergerac!