Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/53

mu, potrafi dziś klecić piękne rymy dla młodych, pięknych dam.
 — A co się stało z Włochem?
 — Umarł.
 — Śmiercią naturalną?..
 — Najnaturalniej w świecie, objadł się zanadto i skończył z niestrawności.. Poczciwiec zrobił się na stare lata strasznym obżartuchem.
 — Wieczny mu odpoczynek! — Powrócimy do Manuela. Mówiłeś mi, że to dziecko losu?
 — Tak.
 — Z tego samego plemienia, co ty?
 — Tak sądzę...
 Cyrano ścisnął rękę Ben Joela jak kleszczami i, przeszywając go surowym wzrokiem, rzekł z mocą:
 — Pewnyś tego?
 — Naco to pytanie? — odparł cygan z widocznem pomieszaniem,
 — Ja bowiem o pochodzeniu Manuela sądzę inaczej!
 — Cóż jasny pan sądzi?
 — Że to jest dziecko skradzione!
 — Skradzione! — powtórzył Ben Joel, bledniejąc mimowolnie.
 — Tak, skradzione; nie przez ciebie, boś na to za młody, ale przez kogoś z twego plemienia — może przez ojca twojego.
 — Ależ, dobry Boże — zauważył Ben Joel głosem dość naturalnym — i w jakimże celu mianoby dziecko wykradać?
 — Do kroćset! aby zeń zrobić, co robią wszyscy tobie podobni! Aby posługiwać się nim, jako przynętą, w żebraninie; aby układać go, jak psa gończego, do kradzieży, a może i zbrodni; aby wreszcie później wymóc okup za niego na rodzinie! Pytasz, w jakim celu? Czyż ja mogę znać