Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/56

 — Dziwi cię moja obecność? — zapytał przyjaźnie.
 Rozumie się. Nie wiedziałem, że Ben Joel ma interesa z jaśnie panem.
 — Nie o Ben Joela tu chodzi, lecz — o ciebie.
 — O mnie?
 — Tak. Musimy pomówić z sobą o rzeczach wielkiej wagi.
 Przy tych słowach twarz Cyrana przybrała ten wyraz uroczysty, jaki widzieliśmy już na niej owego wieczora, gdy gościł u Jakóba Szablistego, proboszcza w Saint-Sernin.
 Ben Joel, stojąc przy oknie, wpatrywał się w szlachcica z natężoną uwagą.
 Cyrano wskazał mu drzwi.
 — Zostaw nas samych — rzekł rozkazująco.
 Cygan skłonił się, przeszedł zwolna przez pokój i zniknął.
 Gdy się znalazł sam, mruknął z powstrzymywaną wściekłością.
 Szukaj, wypytuj, węsz, ile ci się tylko podoba — ja, mimo wszystko, trzymam cię silnie i, do wszystkich diabłów! nie puszczę, dopóki nie wyrównamy z sobą rachunku owej nocy. Trzeba mi złota albo krwi i — będę miał jedno lub drugie.
 Po wyjściu Ben Joela, Sawinjusz zamknął starannie drzwi, posunął krzesło pod okno, to jest jak najdalej od wejścia i, zwracając się do Manuela, rzekł:
 — Siadaj,
 Młodzieniec usiadł, Powaga. malująca się w twarzy, gościa, nakazywała mu szacunek i posłuszeństwo.
 Szlachcic zajął miejsce naprzeciw niego.
 — Przybyłem tu w sprawie, która ciebie osobiście dotyczy — zaczął. To przedewszystkiem za-