Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/57

znaczyć trzeba. A teraz; czy zechcesz odpowiadać jak najszczerzej na moje pytania?
 — To zależy od pytań.
 — Trzeba odpowiedzieć stanowczo: tak lub nie — podjął z pewną niecierpliwością Cyrano.
 Manuel wpatrywał się przez długą chwilą z pod oka.
 — A więc — tak!
 To dobrze, Teraz idźmy porządkiem. Czy kochasz pannę Gilbertę de Faventines?
 — Panie!-wyjąkał Manuel-i zrobił ruch, jakby chciał wstać i — uciec.
 — Kochasz ją — rzekł Cyrano,zatrzymując go na miejscu pełnem siły spojrzeniem. — Wczorajsza improwizacja nie była dziełem czystej fantazji.Twój wzrok, twoja postawa, całe zachowanie się twoje, mówiły o tem wyraźniej jeszcze od wierszy, Hrabia Roland miał słuszność, będąc zazdrosnym.
 Manuel podniósł czoło ruchem wyniosłym.
 — A gdyby tak było? — zapytał z miną człowieka zdziwionego, że ktoś śmie zapuszczać wzrok w najtajniejszy zakątek jego serca.
 — Zgoda, wystarcza mi to — podjął spokojnie Cyrano. — Ale podejrzewam, że ośmielając się podnieść oczy aż tak wysoko, musiałeś mieć w tem jakieś jeszcze wyrachowanie.
 — Bynajmniej!... Kochałem, wyznałem swą miłość i — dość na tem. To był najwyższy i jedyny cel mojej ambicji.
 — W takim razie, mój drogi, jesteś szaleńcem!
 — Dlaczego? Składam hołd kobiecie, której wdzięk i piękność oczarowały mnie, Jest to moja osobista sprawa. Co jej do tego, skoro mnie nie kocha?
 — Przypuszczałem co innego.