Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/58

 — Co mianowicie?
 — Przypuszczałem, że nie mogąc liczyć na to, aby panna Gilberta zniżyła się do ciebie, postarałeś się o środki wzniesienia się aż do niej.
 — Nie chcę nikogo w błąd wprowadzać, Tak nie było i tak nie jest.
 — Naprawdę?
 Upewniam pana, Więcej nawet: przysięgam panu.
 — Tak więc-rzekł Cyrano, głosem zdradzającym pewnego rodzaju zawód i jakby rozczarowanie — nie jesteś niczem więcej, jak cyganem, żebrakiem, może tylko cokolwiek odważniejszym od innych?
 — Niczem więcej — poświadczył skromnie Manuel.
 — I nie masz żadnej co do tego wątpliwości?
 — To jest... zdaje mi się... — jąkał młodzieniec, dziwnie wzruszony i zmieszany tonem, jakim to pytanie było zadane.
 Cyrano przysunął się doń z krzesłem.
 — Opowiedz mi swą przeszłość — rzekł głosem, budzącym zaufanie, — Mówiłem ci już, jak mi się zdaje, że masz do czynienia z przyjacielem.
 Manuel uśmiechnął się.
 — Ach, Boże! — zaczął w sposób prawie żartobliwy — cóż może być ciekawego w mojem życiu? Podobne ono do życia każdego z braci moich! Nieustanne przewłóczenie się z miejsca na miejsce; naprzemian: nędza i dostatek; noclegi pod gołem niebem; dnie pochmurne, dnie słoneczne; suchy chleb przez cały miesiąc, obfite uczty przez tydzień, a na uwieńczenie wszystkiego: zupełna obojętność na los, która podwaja wartość szczęścia i pozwala przyjmować wesoło niedolę,
 — To są ogólniki, Idźmy dalej.