Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/59

 — Cóż może być dalej!
 — O przeszłości swej nic-że nie wiesz?
 — Prawie nic.
 — To „prawie nic“ może mieć swe znaczenie, Opowiedz mi je.
 — Prawdę rzekłszy, nie sądzę, abym należał do rodu Ben-Joela.
 Z piersi Cyrana wybiegło westchnienie ulgi.
 — Na czem opierasz swą wątpliwość?
 — Na wspomnieniach.
 — Widzisz zatem, że coś pamiętasz z przeszłości.
 — Cóż z tego! Jeżeli wypadkiem jestem podrzutkiem, któż mi zwróci moją rodzinę?
 — Pewni ludzie — zauważył ze szczególnym naciskiem — potrafią odnaleźć igłę w stogu siana. Pochlebiam sobie, że do tych ludzi należę.
 Manuel zerwał się gwałtownie ze stołka. Oczy jego błyszczały, w piersiach szybko się podnoszących głośno kołatało serce.
 — Panie! pan wiesz coś o tem? — zawołał w uniesieniu — zaklinam cię: wyjaw mi to!
 — Ciągnij dalej swe opowiadanie! — rozkazał zimno Sawiniusz.
 — Cóż pan chce jeszcze usłyszeć?
 — Wspomnienia twoje. Najmniej znaczące dla ciebie, mogą mieć dla mnie wartość nieocenioną — decydującą.
 Improwizator milczał przez chwilę, zbierając myśli, Potem rzekł: —
 Rzeczą, która najtrwalej zapisała się w mej pamięci, jest mieszkanie ojca Ben Joela. Przebywałem tam z jego synem, dzisiejszym towarzyszem włóczęgi, z jego siostrą Zillą, wówczas jeszcze maleńką, i z jednem jeszcze dziecięciem, które umarło w kilka lat później.
 — Otóż to! A jak było na imię temu dziecięciu?