Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/65

przodków dłuższy od najdłuższego, jakim poszczycić się potrafi stara szlachta francuska.
 — Pomińmy to. Tyś zresztą nie należał do pokolenia.
 — Niejednokrotnie — ciągnął Manuel — gdyśmy włóczyli się po Francji, widywałem przyprowadzane do obozowiska dzieci, które skradziono lub też kupiono. Za każdym razem przybysza takiego okazywano Joelowi, który pytał go o imię, zapisywał do księgi i mówił:
 — Należysz odtąd do naszych.
 Nadawał mu następnie inne, przez siebie wybrane imię, które zapisywał obok tamtego, i dziecię odchodziło, łącząc się z dziatwą cygańską, od której zresztą łatwo je było odróżnić. W ten sposób Szymon został Samy’m, a ja — Manuelem. To, co widziałem, że czyniono z drugimi, uczyniono też bezwątpienia i ze mną.
 — Prawdopodobnie. Gdzie jest ta księga?
 — U ben Joela.
 — W takim razie o wszystkiem łatwo się dowiemy.
 Cyrano otworzył drzwi dość szybko, aby spostrzec Ben Joela, gwałtownie od nich odskakującego. Cygan podsłuchiwał — a jeśli nie mógł pochwycić całej rozmowy, to w każdym razie główna jej treść stała mu się wiadoma.
 Szlachcic ujął go za ucho i rzekł groźnie:
 — Podsłuchiwałeś, szpiegu?
 — Jasny panie!
 — Chodź tu.
 Pociągnął go do pokoju Zilli.
 Odpowiadaj natychmiast: coś usłyszał?
 — Nic, jasny panie; zapewniam.
 — Kłamiesz. Wiedz zresztą, że w tej chwili jest dla mnie najzupełniej obojętne, czy ci wiadomo,