Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/66

o czem mówiliśmy. Nie potrzebuję czynić z tego tajemnicy przed tobą. Jeśli więc twe długie uszy dobrze ci tym razem usłużyły, wyznaj, a oszczędzisz mi niepotrzebnych wyjaśnień.
 Ben Joel spokorniał.
 — Wybacz, jasny panie — zamruczał niewyraźnie — nudziło mi się samemu w izbie, i... prawie nieumyślnie...
 — Podchwyciłeś, co do ciebie nie należało?
 — Aby uprościć sprawę, jak jasny pan twierdzi, przyznaję, że tak było w samej rzeczy.
 — Wiesz zatem o odmianie losu Manuela?
 — I cieszę się z niej serdecznie. Zawsze to jest miło, jasny panie, być świadkiem szczęścia swych przyjaciół.
 — Zwłaszcza, gdy znajdują się oni naraz w możności świadczenia dobrodziejstw, nieprawda?
 — Możesz być pewnym — wtrącił Manuel — że o tobie nie zapomnę. Przez lat piętnaście byłem twym gościem; ludzie, którzy byli sprawcami mego nieszczęścia, już nie żyją; wicehrabia Ludwik de Lembrat nie wyprze się tych, których nędzę podzielał Manuel.
 — Przejdźmy do rzeczy pilniejszych — przerwał Cyrano. — Do ciebie zwracam się, Ben Joelu.
 — Słucham, jasny panie.
 — Co ci wiadomo o Manuelu? Czy księga, o której wspominał on mi przed chwilą, zawiera ważne szczegóły co do jego pochodzenia?
 — Zapisano w niej imię, oraz różne okoliczności, towarzyszące jego znalezieniu.
 — Chcesz powiedzieć: ukradzeniu.
 — Nie mówi się głośno o takich rzeczach.
 — Niech i tak będzie! Data porwania?
 — 25 października 1633 roku.
 — Miejsce?