Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/70

 Wykrzyknikowi temu towarzyszyło spojrzenie piorunujące.
 Ben Joel nic sobie nie robił z wykrzykniku i ze spojrzenia.
 — Chcesz wiedzieć, panienko, jak się rzecz odbyła? Posłuchaj.
 W kilku słowach opowiedział Zilli, co zaszło pomiędzy nim a tamtymi dwoma.
 Dziewczyna wysłuchała opowiadania w głębokiem, prawie martwem, milczeniu. Nie wyrzekła też ani słowa, przez resztę dnia, którą spędziła, siedząc nieruchomo na jednem miejscu, z głową ściśniętą rękami, pogrążona w ponurej zadumie.
 Ben Joel, powróciwszy wieczorem do domu, znalazł ją w tej samej pozycji,w jakiej zostawił wychodząc.
 — Śpisz, Zillo?-zapytał.
 Nie podnosząc na chwilę bladego czoła, odrzekła:
 — Nie.
 — Nic nie jadłaś od rana, Chodź na wieczerzę.
 — Dziękuję.
 — Nie głodnaś?
 — Nie.
 — Jak chcesz.
 Ben Joel zabrał się do jedzenia. Po pewnym czasie zapytał: —
 Słuchaj-no, Żilla, co tobie?
 — Nic.
 — Nieprawda! coś ci dolega, Czy to nieobecność Manuela pozbawiła cię apetytu? Więc ty go naprawdę kochasz, skryta dziewczyno?
 — Co ci do tego?
 — Niewiadomo. Wiesz, że ja tylko twoje szczęście mam na celu.
 Wstała, i sztywna, wyprostowana postąpiła ku bratu.