Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/87

mężczyzną, spodziewam się zatem, ze największa nawet radość o śmierć cię nie przyprawi.
 Powiedziane to było tonem lekko ironicznym, który nie uszedł uwagi Rolanda.
 — Do czego wszystko to zmierza? — przerwał niecierpliwie.
 —Przygotowuję ci niespodziankę.  —Cóż to takiego?.
 —Wielka, olbrzymia niespodzianka! Czy przypominasz sobie, coś mi powiedział wczoraj przy pannie Gilbercie?.
 — Cóż ja ci powiedziałem?
 — Te słowa: „Brat mój może powrócić; przyjmę go z otwartemi rękoma.“
 Roland zaczynał dorozumiewać się. Ciało jego stawało się wilgotne od potu.
 — Ależ to zupełnie naturalne — odparł jakimś nieswoim głosem, — Czyż o takich rzeczach można mówić inaczej!
 — A więc, kochany Rolandzie — zawołał Cyrano, podnosząc portjerę od sąsiedniej komnaty otwórz ramiona: twój brat powrócił, Masz go przed sobą!
 Ta scena teatralna, którą przygotował Cyrano, a której domyślał się może nawet cokolwiek Roland, wyczerpała mimo to siły tego ostatniego.Obezwładniony silnym spazmem, osunął się on w ramiona towarzysza.
 Na chwilę opuściło go czucie: nie widział nic i nie słyszał. Ale gdy. odzyskawszy przytomność, w tym bracie, którego mu przedstawiono i który, drżący z radości i nadziei, przyjaźnie wyciągnął doń rękę-gdy w tym bracie, spadającym jak z obłoków. poznał onegdajszego cygana, zuchwałego włóczęgę, co ośmielił się być jego rywalem, nicponia, którego sromotnie wypędził za bramę-głuchy krzyk