Strona:Ludwik Jenike - Jan Feliks Piwarski (wspomnienie pośmiertne).djvu/12

 Jeszcze w r. 1819, w czasie podróży swéj do Wiednia, wykonał tam z powodzeniem kilka szychów na miedzi, podług Schmidta. Po powrocie do kraju, przez czas jakiś zajmował się najwięcéj świéżo wtedy wynalezioną sztuką litograficzną. Z prac jego na kamieniu w téj epoce, piérwsze próby, jak: Ecce homo, podług Giuido Reni, wizerunku Jana III, Stefana Batorego i t. p., odbito w litografii założonéj przez Siestrzyńskiego przy warszawskim instytucie głuchoniemych, z dokładnością nic prawie nie zostawiającą do życzenia; dalsze, jak: portrety Jana Zamojskiego, Euzabiusza Słowackiego, Łukasza Gołębiowskiego, generała Stan. Mokronowskiego, Szaniawskiego, Franciszka Zeltnera adjutanta Kościuszki, Kopernika, Białoskórskiego, swój własny na cynku i wiele innych, oraz wizerunki pięciu jeszcze królów podług Bacciarellego, odbijał częścią w litografii szkolnéj, częścią u Letronne’a, Bułakowskiego i w Banku polskim. W tym także peryodzie, wspólnie z Jakubem Sokołowskim, Stachowiczem i Dietrichem ojcem, krzątał się około wydawnictwa „Monumentów” krakowskich, do któréj to pracy, jak wspomnieliśmy, wezwany został w r. 1820.