Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/101

 — Tak, płaczę — Dyzio płacze, bo go Bolek wybił.
 Wetknąłem mu papierosa w usta.
 — I za cóż, panie Dyziu?
 Parsknął śmiechem fryzjera.
 — To się panu dziwnym wyda... Ja sam się dziwię... A przecie wybił... Nic mu nie zawiniłem... Klęczałem właśnie przed Manią i całowałem jej kolana... On wbiegł i zaczął bić...
 — Kogo? ją?
 Pytanie ubawiło go.
 — Gdzietam! mnie... mnie...
 I zawijając rękawy, zaczął mi pokazywać siniaki na rękach.
 — Niedobry... prawda? — skarżył się jak małe dziecko.
 Ogarnąłem go litością. Jednak, jakby naprzekór samemu sobie, udrapowałem się w wyszarzany płaszcz etyki z Krakowskiego Przedmieścia i mówiłem:
 — No, nie, panie Dyziu! Bój się pan Boga... Przecie to pański brat cioteczny, tak? Widzisz pan... A ona żona jego... Więc jakże? co? Pocóż całować?
 Spojrzał na mnie niezwykle mądrze.
 — Tak pan sądzi?
 — No co? tak? tak? — powtarzał przebiegle.
 Zmieszałem się... Jednocześnie zły byłem, że ten wzrok idjoty zdobył się na szpiegowanie mnie.
 — No, niech pan powie — mówił — co pan myśli teraz? Ale nie kłamać...
 — Dobrze... powiem... Myślę, że w panu jest coś... coś, co zastanawia...