Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/113

 — Pani zziębła?...
 — Trzy godziny już czekam...
 — Przepraszam...
 — Czy pan zamknął drzwi?
 — Ach tak... roztargnienie... Jeszcze przepraszam...
 — Dyzio dawno u pana?
 — Od samego początku.
 Wylękła się...
 — Pan wie o wszystkim?
 — O wszystkim? — nie! tylko platoniczniejszą część... „Dyziu! pocałuj w prawe uszko...“
 Obrażony majestat...
 — Pan zawsze taki wstrętny?
 — Dziękuję za pamięć... Od jutra zdrowszy będę...
 Długie, uporczywe poszukiwanie barwy mych oczów...
 — Co to wszystko ma znaczyć?
 — Nic wybitnego.
 — Pan dziś przełamuje swoje myśli na połowy i mnie same przełomy rzuca...
 — Może być... Miałem dziś pewną przykrostkę... Niewielką: zdradziła mnie kochanka...
 — Bezwstydny!
 Naraz, Bóg wie dla czego, łzy mi z oczu chlusnęły... Chciałem je kleszczami śmiechu owinąć i przygryźć, ale śmiech zachwiał się we mnie, wywichnął i obleciał długim spazmem łez.
 Kląkłem przed Marją i zacząłem całować jej kolana.
 — Nie broń!... idjocie pozwalałaś...
 Ale ona odskoczyła ode mnie jak zranione zwierzę i czając się przy murze, mówiła szeptem: