Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/121

 Ze smutną rzewnością przyglądałem się trupowi i czytałem na nim ślady jakiejś potwornej walki.
 — Y — to psy go potarmosiły — rzekła służąca i z wesołą obojętnością wyrzuciła go z pokoju.
 A we mnie gniew zakipiał na ten bezczelny chłód zobojętnienia.
 Wiedziałem, że z taką samą zimną jednakowością wyrzucają pamięć po mnie z „porządnych domów“.
 — Y! to psy go potarmosiły.
 Czapkę zsunąłem na oczy i wyszedłem z mieszkania. Przed teatrem spotkałem garstkę dawnych znajomych.
 Rozmawiali o czymś wesoło, ale spostrzegszy mnie, zmieszali się i umilkli. Byłbym ich kiedyindziej wyminął — dziś czułem niemal potrzebę zajrzenia im w oczy.
 Patrzyli na mnie ze zwykłą niedbałością... „Y, to psy go potarmosiły“.
 Jednak ręce dotknęły zlekka kapeluszów. Był to ukłon. Przeszedłem posągowo obojętnie i nie odpowiedziałem nań.
 Wszedłem do teatru... Znajomi... wszędzie znajomi. Stoją małemi gromadkami i rozmawiają...
 Obecność moja sprawia im pewną niewygodę. Są cokolwiek zakłopotani.
 Ale rzecz dziwna! z jednej gromadki wysuwa się pewien znajomy i idzie ku mnie z uśmiechem.
 Jest to człowiek, który nigdy nie uczynił mi najmniejszej przykrości.
 — Dobry wieczór! — woła serdecznie.