Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/125

 Wychodzą grubi powroźnicy i restauratorzy i grożą mi...
 „Hej! bo się wścieknie świat!“ A ja podzwaniam psiemi łańcuchami, rozrywam je, szarpię...
 Idźcie psy! Wyjcie, szalejcie jak ja. Tylko nie drzyjcie tego burego kota. Stoi jeszcze przede mną z wygryzionemi oczami i liże mi ręce.
 Czyż nie widzicie, że płacze, jak wy na łańcuchach płakaliście? Nie? nie widzicie?... nie?...
 O nie podchodźcie do mnie!...
 Z uśmiechem miłości idziecie, czy z nienawiści jadem — wstrzymajcie swe kroki.
 Któż ty blady przyjacielu, co się nie lękasz mego upodlenia?
 Przez okno wchodzisz? Dobrześ uczynił, żeś ominął wrota.
 Znam cię tak dawno. Tylko te rysy białe jak u trupa.
 Ach wiem już, wiem... tyś księżyc...
 Patrzcie! wszedł przez okno i chodzi po pokoju.
 Nikt go nie usłyszy, bo on bez kroków stąpa.
 Kłania mi się.
 Odkąd że to księżyc chodzi w kapeluszu?
 Uh! jak to śmieszne! jakie to bolesne!
 Chybaś ty nie księżyc?...
 A nie! nie! To sąd honorowy.
 Stoi przede mną i kłania się.
 Czemu takie masz oczy obrzmiałe i zieloną twarz?
 A kłaniasz się jeszcze!...
 Słuchaj ty! ja nie mam do ciebie żadnej nienawiści.