Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/129

zdejmując jeszcze kapelusza, śmiał się pełnym niekłamanym zadowoleniem.
 — A haha... co? hahaha... jakże?... haha..
 W oczy zajrzało mi upokorzenie.
 — Co to? Wędlinka? — mówił rozpromieniony — niezrównanie! Właśnie głodny jestem jak pies... Niema świecy?
 — Zdaje się, niema.
 — Tym lepiej: księżyc... Oh! jaki świat miły!
 Drwi! chce zabić szyderstwem! — pomyślałem.
 — Panu dziś dopiero miło? — rzuciłem z ironją — to dziwne!
 Ogarnął mnie suchym zezowatym podejrzeniem.
 Głos mu schropowaciał.
 — Czy pan tu długo siedzi? — spytał.
 Zaśmiałem się...
 — Tyle właśnie, ile mi było potrzeba... Co? A pan chce się bawić w kotka i myszkę? Mnie się taka zabawka może nie podobać.
 Posmutniał... Patrzył na mnie z jakąś bolesną nieśmiałością.
 — Przepraszam pana — mówił powoli. — Ja to rozumiem, tylko czasem muszę być sam. Musiałem iść, więc poszedłem. Panu samemu podle tu było? — wiem.
 Głuchy wstyd połamał we mnie wszystkie myśli.
 — Gdzie pan był? — spytałem cicho.
 — Na powietrzu, od wioski do wioski, panie! Cała ziemia kwitnie... Panuby także potrzeba. Lubi pan zsiadłe mleko? obdarte bachory? co? Tamby się całe lato kąpać w tych sadkach... Nawet nie wiele kosztuje.