Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/148

Wszystko, com zostawił po śmierci, jeszcze dopożyczyła...
 Dobrodziej przymruża świątobliwe oczy, jednak wydaje mu się jeszcze za mało. — „Samobójstwo przecie“...
 Żona pada wtedy na kolana i całuje jego kamasze.
 — Litości! wszystko oddam...
 Dygnitarz kościelny zniża swoje poświęcane ramiona do wijącego się koło nóg prochu, podnosi go.
 — Nie trzeba... proszę wstać...
 — Więc pochowa ksiądz?
 — A gdybym zażądał bardzo dużej sumy?
 Tu następują cyfry... — Bajeczne!...
 Żona zgadza się... Wprawdzie nie ma przy sobie tyle, ale przyniesie przed samym pogrzebem... Pożyczy naturalnie...
 Targi skończone...
 Wdowa w poczuciu wdzięczności chwyta znowu księdza za rękę — całuje go.
 Jednocześnie ksiądz spostrzega, że jest ładną... Urzędnicza suchość i pobożne namaszczenie ustępują miejsca zalotności. W chciwcu zbudził się lubieżnik.
 — Proszę... niech pani spocznie...
 Rękę opiera ze współczuciem na jej ramieniu, otacza ją słodyczą pasterskiego uśmiechu.
 Pyta ją, czy mieliśmy dzieci?... Czy długo żyliśmy z sobą? czy nie zatruwały jej życia moje przekonania?
 Lituje się nad nią, ubolewa.
 Pytania przenoszą się na grunt praktyczny, wprost do zamierzonego celu. „Co będzie teraz robiła?... Czy