Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/156

 — Dlaczego pan mnie nie pytasz, kto jestem? — spytałem razu pewnego. — A możem ja złodziej i kradzione rzeczy znoszę, a może chcę chwilę wypatrzeć i zabić pana...
 — Et!
 Machnął ręką.
 — A jeśli policja przyjdzie i spyta: czyja to bielizna? Co pan odpowiesz?
 Wzruszył ramionami tylko. Wydało mu się może, że próżno słowami szafuję — tak dziwnie patrzył na mnie.
 Innym razem, gdy koszulę z tłomoczka wyjąłem, zapytał:
 — To już ostatnia?...
 — Nie, jeszcze jedna została.
 — A co później będzie?
 — Później?!...
 Wyląkłem się.
 — Później, później... — powtarzałem bezwiednie.
 Czułem się przyłapanym na tchórzostwie przed tym, co ma nastąpić... Zawstydziłem się...
 — Eh, co będzie, to będzie — rzekłem. — Napisałem zresztą list do ojca, żeby mi paszport przysłał.
 — A to jest ojciec? — spytał...
 — Jest — odparłem...
 Przymrużył oczy, jakby zapisując wygląd młodzieńca, co ojca ma, a bieliznę sprzedaje.
 Pogięły mu się zmarszczki, wszystkie brózdy na twarzy zaskakały... Sięgnął do kosza, jakąś butelczynę wyjął...