Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/170

 — No, podpisz pan — rzekłem.
 Machnął ręką.
 — Et, sam już mnie pan podpisuj.
 — Dobrze... — odparłem.
 — Nazwisko?
 — Szczur...
 Spojrzałem nań wylękły, szukałem w jego oczach tej nocy strasznej...
 — Jakto? Szczur? — tak?...
 — Szczur... Po prostu: Szczur...
 — A więc Jan Szczur?...
 — Nie! Stanisław Szczur.
 — Więc nie Jan?
 Zaczął się śmiać tym pijanym śmiechem, co o każdy nerw zawadza, jak zepsuty klawisz.
 — Już ja wiem teraz — mówił. — Pan znasz mego brata. Jan mu na imię. Z twarzy do mnie podobny, prawda?
 — Z twarzy? To dziwne... Tamten chyba bez twarzy... Zresztą wysoki taki... tak, tak...
 — Ej, szczęście też nasze — mówił z żalem — ja jeden taki, pan myślisz? — I on toż samo... Tak owinie człowieka, tak oplącze... Śmieje się z niego, a on „droga, jedyna“. Czasem jak warjat, „jabym zabijał dla niej wszystkich“. „Bij, zabij“ — myślę — „a serca już nie odbijesz od niej“. I teraz go napadło... Tylko cóż? Publiczna... A z miny to niby nic... A ładne to... a zalotne... Ot jakby i moja.
 Spochmurniał...
 — Taka ta jego Bronka!...
 — Bronka, Bronka. — wyszeptałem.