Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/20

się zahypnotyzować, jakby chciał je wydłużyć, wyciągnąć... może odmierzał własną duszę. Długie ciężkie milczenie stało między nami, jak burza gradowa stoi między niebem a ziemią. Czułem, że w życiu moim coś się przełamie i pęknie.
 Wstręt i obawa, nienawiść i niepewność, pchały mnie do mego gościa, ostrzyły moją ciekawość.
 Cała moja wola leżała pod stopami przybysza, jak dziecię u nóg piastunki.
 — Więc niech się już dzieje — myślałem.
 — Dramat piszesz? — spytał lodowym głosem.
 — Tak — odparłem — dramat piszę.
 — Z życia?
 — Z życia.
 — I długoś dmuchał w serca ludzkie? I umiałeś brać ich pod żeberka tak, wiesz? mądrze?... sprytnie?... żeby to wyśpiewało wszystko... co? hę?... tam... z samego dna?
 — Zdaje mi się, żem studjował nietylko rozumem.
 — Wiem... wiem... lazłeś w to błotko, w te śmietniki... przykładałeś łapy do tych pudlich serc.
 — Nie! tylko płakałem tam, gdzie inni się śmiali, oddawałem hołdy tam, gdzie inni gardzili, kochałem, tuliłem...
 — Kochałem, tuliłem... wiem, wiem... Otóż to zasada... ukochać... I naraz z takiego śmietnika bryźnie ludzka łza... prawda? jak djamenty... Dużoś ich uzbierał?...
 — Więcej niż starczy życia na odlewanie ich w formy sztuki...
 — Jak, jak powiedziałeś? w formy sztuki? A więc dla sztuki?... co?..