Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/21

 — Nie, nie dla sztuki... Oddam je sztuce, ale zbierałem nie dla sztuki...
 — To na jedno wychodzi... A zresztą — frazesy... Dumny jestem, że znalazłem artystę, który zajrzał aż tam, w samo podziemie mętu. I nie poparzyłeś sobie estetyki?
 — Owszem, poparzyłem serce, że dziś chodzę obolały, jak łza...
 — Wiem... wiem... Śledziłem twoje kroki od pierwszego świadomego wyjścia z domu. Widziałem, jak dusza twa padała i podnosiła się, płakała i śmiała się, gardziła i miłowała.
 — Tak, aż ukochała bez ograniczeń.
 — Widziałem, jak stanąłeś nad ludzkim mrowiskiem, jak zajrzałeś twarzą w twarz obłudzie i podłości, brzydocie i hańbie, aby ukazać pod niemi niebo drzemiących pragnień i czystość lilji białych. Pamiętasz tego rzezimieszka, co nie zdążył jeszcze krwi ze sztyletu otrzeć, a już z cynicznym uśmiechem szedł w objęcia czternastolatek... I pamiętasz jego rozmowę ostatnią?...
 — Pamiętam... Jaka to bogata natura... Jakim on czasem umiał być dzieckiem... Jak dobrym, jak zadziwiająco dobrym!
 — Widzisz... więc nie był złym?
 — Złym? czyż może być człowiek złym? Biednym raczej, zbrukanym, niezaradnym, ale złym? nigdy!...
 — I takiemi będą ludzie w twoim dramacie?
 — Tak, takiemi będą, jakiemi są... Niech im pęka serce, niech nad głowami warczą im pioruny, niech los ich spycha na bezdroża nędzy i występku, a oni, jak anieli, niech powstają do promiennych snów.