Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/24

 — Mów... wiesz, że zagrasz na mnie, jak zechcesz. Więc graj.
 — Nie potrzebuję grać... Ty jesteś muzykiem.
 — A ktoś ty?
 — Ja?... czekaj! nie dokończyłem. Odkryję ci prawdę. Czyś nigdy nie czuł, że jesteś bogiem? Milczysz?
 — Jak to rozumiesz?
 — Mocno, mocno myśl natęż...
 — Po coś ty przyszedł do mnie?
 — Czemu pytanie to nie stanęło wcześniej między nami?
 — Bo... było niepotrzebne.
 — A teraz?
 — Teraz? Wygrałeś gościu! Także niepotrzebne.
 — A reszta?
 — Co chcesz przez to powiedzieć?
 — Mówię o twoim pochodzeniu.
 — I to wygrałeś, gościu.
 — A dramat napiszesz?
 — Napiszę...
 — Jacyź ludzie w nim będą?
 — Mali i brutalni, przebiegli i złośliwi, słabi i bezczelni, przewrotni i rozuzdani. Takiemi ich stworzę, jacy są... Niech pełzają, niech przerażają, niech budzą wstręt i odrazę. Niech szczekają i wyją, niech prą się jedni na drugich, jak szakale, i niech świecą w sztucznych światłach, jak upiory.
 — Takżeś ich znienawidził?
 — Całą pogardą szyderstwa, całą potęgą mego twórczego „ja“.