Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/28

 Słoneczną szpitalną celkę powitałem z uczuciem rozkoszy i ulgi. Niedaleko za oknem chwiały się i szeleściały liśćmi kasztany. Ta zieleń, której od tak dawna nie widziałem, dziwnie łączyła mnie z życiem. Czułem się zdrowszy, silniejszy.
 Całemi godzinami wpatrywałem się w liście i spokojniej zasypiałem.
 Atoli szczęście moje chwilowe niedługo trwało.
 Już czwartego dnia do celki mej zapukała stróżka.
 Przyniosła mi jakąś pozostawioną w mieszkaniu drobnostkę, sprzęcik nic nie znaczący.
 Przyjście jej niemile mnie dotknęło.
 Z przebiegle namaszczonej twarzy wyczytałem jakiś szatański podstęp. Miała przytym w oczach suchy cynizm bogobojności, który mnie zawsze przerażał. Był to wzrok oprawcy, który z litanją na ustach obdziera skórę. Wiedziałem, pewny niemal byłem, że ten puszczyk­‑stróżka przynosi mi wróżbę nieszczęścia.
 Jakoż nie omyliłem się. Po wyjściu jej usłyszałem cichą rozmowę na korytarzu. To ona rozmawiała z siostrą miłosierdzia. Mówiły o mojej zatraconej duszy, której trzeba było co rychlej spowiedzi.
 — Jakto? więc nieprawda, moja kobieto? A mówi mi, że się spowiadał tydzień temu.
 — O nieprawda, dobrodziejko! nieprawda!...
 Odtąd zaczęły się inkwizytorskie wizyty siostry miłosierdzia.
 Tłumaczyła mi, że nie mogę przecie zdechnąć jak bydlę, że mam rozum i duszę; że jestem bądź co bądź człowiekiem, za którego Syn Boży cierpiał na krzyżu;