Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/30

 Wtym razu pewnego, najnieoczekiwaniej dla mnie, w celce mojej zjawiła się najprzepyszniejsza kobieta, jaką znałem w życiu, aktorka mojej kilkoletniej miłości, szału, klątw, pragnień.
 Kochałem ją i ona wyznawała mi niejednokrotnie swoją miłość, lecz nie wierzyłem jej, byłem zazdrosny, chciałem niepodzielności. W ten sposób nie posiadłem jej nigdy.
 Dawniej, dawniej kiedyś, w początku naszej znajomości, objąłem namiętnie jej ramiona i przyciskałem... Ona niby się broniła i, przechylając cudownie główkę, szepnęła „aj... ra...“. Później się dowiedziałem, że miała powiedzieć: „ratujcie“! Nie zdążyła; ustami wpiłem się w jej usta — reszta sylab zamarła... Duży czarny gołąb załopotał w okno, odskoczyliśmy od siebie wylękli... I tak nie posiadłem jej... Odtąd nazywałem ją zawsze „Ajra“.
 W chorobie zapomina się o wielu rzeczach i osobach. Zapomniałem o Ajrze.
 — Ajra! Ajra! — szeptałem teraz w radosnym zdziwieniu, skąd się tu wzięłaś?
 — Skąd? czyż to dziwne? Czemu nie zawiadomiłeś, żeś chory?
 — Daruj — odparłem ironicznie — ale nawet o mym pogrzebie nie będę nikogo zawiadamiał.
 Ciepłą wonną dłonią zamknęła mi usta.
 — Ja chcę, żebyś żył — szepnęła.
 — Bo widzisz, mnie ogromnie źle... nikogo... — poskarżyłem się.
 — Wiem... wiem...