Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/43

klucz. Zaledwie parę delikatnych zgrzytnięć mogłem wyłowić uchem.
 — Już zamknięte — szepnęła.
 — To dobrze, rozbieraj się...
 — A czy można tam przy drzwiach? — spytała.
 — Nie, nie! tu... mam przecie widzieć...
 I znowu się zapłoniła tym ślicznie dziecięcym uśmiechem i, ociągając się niby, pytała tak jak wczoraj:
 — Koniecznie?...
 — Koniecznie... — odparłem.
 Z cudownym boskim spokojem i wyrafinowaną gracją bydlęcia, zwalniała swoje rzeźbione, okrągłe kształty z szeleszczących jedwabiów. Harmonijnemi, pięknemi ruchami składała każdą część ubrania na kanapce — zwolna — ostrożnie — aby nie pominąć i nie uszkodzić cennych precjozów.
 We wszystkim znać było wyuczenie i przygotowanie do odgrywającej się obecnie sceny — świeże bielusie majteczki — czyściutka halka... wyperfumowane pończoszki... i tak wszystko wonne, odurzające, piekielnie piękne...
 — Idziesz wprost z kąpieli? — szepnąłem, bo zdawało mi się, że robię jakieś ważne, wielkie odkrycie.
 — A skąd wiesz? — pytała.
 — Nic... widzę... — odparłem brutalnie.
 — Ho, ho... już to przed twoim okiem nic się nie ukryje — rzekła...
 Ajra, bosko­‑piękna Ajra, siedziała na moim łóżku; na łóżku suchotnika i zdechlaka, w całej rozkosznej nagości — zalotnie uśmiechnięta, lubieżnie