Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/78

 — Co się stało? — spytałem.
 — Na litość Boską! cicho!... — szeptał trwożnie.
 Blady był i nie mógł opanować drżenia, które wykręcało mu twarz.
 — Spocznij — rzekłem.
 Lecz on przycupnął z nieopisanym lękiem na podłodze i wskazując palcem na otwarte okno szeptał:
 — Zamknij, bo usłyszą, zobaczą.
 Wykonałem jego prośbę.
 Usiadł ciężko na kanapie i głowę rękami ściskając, powtarzał:
 — Ogień, ogień, ogień!
 Usiadłem naprzeciw niego na krześle, ręce oparłem na stole i wczytałem się w jego oczy.
 Były popielate prawie od wzruszenia.
 — Co ci jest? — spytałem.
 Drgnął jakby pod ukłuciem. Rękę wyciągnął do mojej dłoni i, cisnąc ją do bólu, mówił tajemniczym rozglądającym się w moich oczach szeptem:
 — Popełniłem zbrodnię.
 Pod skórą głowy uczułem zimno.
 Męczące, trwogi pełne pytanie stanęło w mych oczach.
 — Zabiłem ojczyma — wyszeptał znowu.
 Z twarzy jego wywinęło się w chwili tego odkrycia piętno zbrodni. Czuło się ją bardzo blizko. Popełnił ją niedawno, przed godziną może.
 — Za co! — spytałem głucho.
 Zatrząsł się... Twarz mu zmąciła ostra zawziętość.