Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/79

 — Nic nie wiesz? Bił, katował, gdym był dzieckiem, wypędzał z domu.
 — A teraz?
 — Wydarł mi złudzenie świętości mojej matki. Jestem synem mego ojczyma. Mój ojczym jest moim ojcem.
 — Straszne!
 — Przychodzę właśnie byś mi pomógł. Uciec, uciec. Australja, Afryka... gdziekolwiek.
 — I kiedyś go zabił? — spytałem.
 — Wczoraj...
 Powstała naraz we mnie błyskawiczna idea. Jednocześnie ochłonąłem ze wzruszenia. Zacząłem spokojnie myśleć.
 — Zastrzeliłeś? — pytałem.
 — Nie! I to najwstrętniejsze. Odpiłowałem mu głowę. Ot tak... powolutku, z premedytacjami.
 Ręką naśladował ruchy tego „piłowania“, i zdało się, że mu to rozkosz sprawia.
 Podparłem głowę na dłoni i okiem obserwatora śledziłem jego ruchy. Od czasu do czasu rzucałem tylko krótkie pytania.
 — I czym? Nożem?
 — Nie, tasakiem kuchennym. Był trochę tępy.
 — Ostrzyłeś?
 — Nie! poco? Nie przyszło mi to nawet do głowy. Przygniotłem mu piersi kolanami i rżnąłem.
 — A rękami nie bronił się?
 — Z początku. Chwyciłem w tej chwili prześcieradło i skrępowałem mu je. Zdaje się, że nawet wyła-