Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/80

małem jedną rękę. Słyszałem najwyraźniej jakieś pęknięcie, do trzasku rozpalonych drzew podobne... Pewnie łokieć.
 — A nie krzyczał?
 — Och! nie miał czasu. Zwinąłem w kłębek jakąś starą koszulę i wpakowałem mu ją w pysk, aż po samo gardło. Ślepia mu tylko na wierzch wyskoczyły. Była w nich ta sama nienawiść, którą mnie karmił całe życie.
 — Zdaje się, że ta zbrodnia na Nowym Świecie także była tasakiem popełniona?
 Wylękłe oczy jego zatrzymały się na mojej twarzy. Wykrzywił się.
 — Uch, jakiś ty zimny, zaschnięty — mówił z wyrzutem.
 — I cóż zrobiłeś z uciętą głową? — spytałem spokojnie.
 Zaczął się śmiać nerwowo.
 — Co? haha... widzisz, tu cała podłość. Owinąłem ją w chustkę i zakopałem w piwnicy.
 — A policja nie wie jeszcze?
 — Muszą wiedzieć. Szukają. Tylko łba nie znajdą. Łeb na pamiątkę dla szczurów. Przysypałem go zresztą piaseczkiem, by nie mrugał oczkami.
 — A wiesz, że ta zbrodnia na Nowym Świecie zupełnie w ten sam sposób była popełniona.
 Zadrżał.
 Spojrzał na mnie wyzywająco i cofnął oczy.
 Głowę znowu rękami oplótł i zaczął biegać po pokoju.