Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/81

 — O, to straszne! to okrutne! to piekielne!
 Stanął przedemną i z jakimś dziwnym przerażeniem jęknął:
 — Słuchaj! przecie ty nie wierzysz.
 Patrzyłem nań ze współczuciem, ale nic nie odparłem.
 Był tak blady, jak papier, a bladość jego jeszcze bladła i jeszcze bielała.
 Pięściami w czoło się uderzał. Znowu biegał po pokoju.
 — Nie wierzył Wszystko przecie zmyślone. Zełgane głupio i niedołężnie. Nie było morderstwa. Nic nie było. Nie umiałbym, nie dokonałbym.
 Naraz upadł na kanapę i, chowając głowę, zaszlochał jak skrzywdzone dziecię.
 — Nic, nic!... Do niczego nie jestem zdolny. Nawet do podłości.
 Ramiona jego podnosiły się i opadały, jak u człowieka, który stanął na rozdrożu między życiem a śmiercią.
 Beznadziejne szlochanie jego wydawało się już jednak bliższym tych granic, za któremi stoi głucha, milcząca zagłada. Czuło się, że jeżeli teraz nie obudzi się w nim twórca, to musi umrzeć na całą wieczność.
 Był to najlepszy towarzysz, najzdolniejszy do poświęceń przyjaciel.
 Siadłem przy nim i, sam czując łzę pod powieką, pocałowałem go w czoło.