Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/85

mady gapiów... postanowiłem zaspokoić uliczne apetyty i dać z siebie widowisko. Dzień był ciepły — zdjąłem wierzchnie ubranie, niosąc je w rękach.
 Tłumy rosły...
 — Warjat — krzyczano tu i owdzie...
 Lecz dorożkarz i praczka, ku wielkiemu memu zduniu, opuścili moje towarzystwo.
 Przyprowadziłem do porządku moją toaletę i siadłem na ławce, w Saskim ogrodzie.
 Głowa mi obwisła — zasnąłem.
 Rozbudził mnie dopiero stójkowy.
 — Panie! proszę pana! ogród zamykają.
 — Ach tak?... dobrze.
 Zmierzałem w kierunku najludniejszej restauracji...
 Przed wejściem zdarłem z jakiejś znajomej prostytutki kapelusz, kładąc jej na głowę mój cylinder...
 Chciała biec za mną, ale ją odźwierny brutalnie odepchnął.
 (Prostytutkę wolno każdemu popychać).
 Wszedłem w damskim kapeluszu.
 Furora była nie do opisania... Tłumy ryczały z radości...
 Duża restauracyjna sala zatrzęsła się od oklasków.
 — Brawo! brawo!...
 A ja, jak aktor na scenie, świadomy swej wyższości, ukłoniłem się z lekka kapelusikiem prostytutki i, minąwszy długie szeregi inteligientnych pijaków, zająłem miejsce...
 — Jak Boga kocham, damski...
 — Słowo honoru!...