Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Ksiądz Jan Jaskólski.djvu/13

 A ona patrzy...
 — O śmiej się raczej... boję się — błaga ją.
 I ona uśmiecha się naprawdę, tylko już inaczej, niż zawsze.
 Jakaś burza się nad nim obrywa, moc jakaś usta jego na ustach jej kładzie... Zagrały przedziwne melodje...
 Wtem zgrzyt... jeden... i drugi...
 Niebo i ziemia zgrzyta...
 Jaskólski patrzy oniemiale... Co to się dzieje?... Ojciec Heli... brat Heli...
 — Wyprowadzić tego parobka z po­koju...
 Dwóch drabów chwyta go pod ramiona...
 Szturchają, potrącają, wypychają za drzwi...
 Zmiażdżona ambicja kurczy się gdzieś w sobie i wstydem twarz czerwieni... Jaskólski otrząsnąć z siebie pragnie te płomienie i czuje, jak każdy nerw w nim dygoce... W dłonie twarz ukrywa i pędzi na przełaj...
 Potknął się o jakiś kamień w parku, zaplątał się w jakieś agresty, kuszcze róż szarpią odzież i ręce mu krwawią. Podnosi się i pada, pada i podnosi, — byle prędzej — byle z parku.