Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Ksiądz Jan Jaskólski.djvu/18

 Wspominał, jak zatracał z latami resztki sumienia; jak wypasał ambicję głupotą ludzi ciemnych i pokrzywdzonych; jak drętwiał w kulcie życia rozpasanego, oszukańczego, z nędz ducha wyrosłego.
 Wspominał, jak przez zręczne salto mortale sprytu otrzymał jedno z najlepszych probostw; jak zawsze słówkiem nieznacznym umiał kolegów w odmęty biskupiej niełaski pogrążyć; jak umiejętnie umieszczał na własnym grzbiecie klawjaturę życia...
 Wspominał wszystkie Kaśki i Małgosie, którym pokutę za grzechy u siebie w łóżku naznaczał; wspominał nauczycielkę biedną, która pod oknami jego się powiesiła; — wspominał, wszystko wspominał.
 Życie włos mu już pobieliło i twarz zmarszczkami usiało, a on szedł przez nie z cynizmem złoczyńcy — byle prędzej — byle dalej.
 I oto dochodzi teraz do kresu swej podróży i widzi, że wszystko, co przebył, z krzywdą, a szkodą ludzką przebyte.
 I nie wymodlił sobie ani jednej duszy, coby w pobliżu niego stała, ani jednego serca sam nie umiłował...
 Złe losy na świat go rzuciły jak