Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/117

 — Może... na... śmierć... Może... —
 — Panie! Przez co? —
 — Ty, Zośka, kiedy kochałaś? — patrzał na nią oczyma, w których płonęła gorączka.
 Nie zaraz odpowiedziała. Długą chwilę patrzyła w płomień spirytusowej maszynki, poczem naraz drgnęła, podeszła ku kanapie i siadła obok niego.
 Ujęła jego rękę, pieściła ją.
 — To przez to? — zapytała wreszcie.
 Kiwnął głową.
 — Zdradziła pana? —
 — Nie! —
 — Umarła? —
 — Nie! —
 — Więc co? —
 — Nie kocha mnie i koniec. —
 — Ohu! A mówił pan z nią? —
 — Nie! —
 — Jakto?! —
 — Ona kocha innego. Wiem. Widziałem. Wiem napewno.
 — Aha. Teraz już wiem. —
 Zaległo milczenie. Syczała tylko spirytusowa maszynka. Naraz Rudzki drgnął i poruszył się niespokojnie. W oczach jego zapłonął znowu świt przytomności a razem i lęk. Uniósł się nieco i wyszeptał:
 — Ale co ja teraz zrobię? Co ja zrobię? Co? —
 — Cicho, dziecko, cicho — ułożyła go znowu i pocałowała w czoło. Po chwili podała mu szklankę herbaty. Wypił ją chciwie. Szepnął:
 — Zimno mi. —