Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/127

dajesz rozkosz najbardziej upragnioną, lecz zgoła niezależnie od tego. Kocham cię, bo do duszy mojej przemówiłeś ty pierwszy, tyś pierwszy wskazał myślom mym drogi, i pierwszy, pierwszy, ty, ty, ty kochanie, dotknąłeś ustami mych ust i ramionami ciała mojego. Och, ty... —
 Umilkła i jeno rozbłysłemi oczyma znalazła oczy jego. Spojrzeli w siebie tak jak za pierwszym razem — poważnie, badająco, długo.
 Przez twarz Stalińskiego przeleciał lekki skurcz bolesny, i zagasił uśmiech ust rozchylonych. Lecz Zofja łagodnie, wolno nachyliła się ku niemu i szepnęła kusząco, tajemnie:
 — O wszystkich złych snach zapomniesz... —
 — Zapomnę... —
 — Jedyny... —
 — Cudna... —
 Zofja pochyliła wtedy twarz ślicznie zaróżowioną, i szepnęła ledwo uchwytnie:
 — Nachyl się ku mnie... —
 — Co? —
 — Pamiętasz... wtedy...? —
 — Zosiu, a co? Czy... żałujesz...? —
 — Nie... Ale... — pochyliła twarz jeszcze niżej na piersi, i wziąwszy jego rękę położyła ją sobie na sercu — bije? —
 — Bije... dla mnie? —
 — Tylko dla ciebie! A takbym chciała, takbym chciała... —
 — Zosiu... co? —