Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/128

 — Ty... wiesz... — zarumieniła się jeszcze gwałtowniej i twarz szybko zakryła rękoma. Oddychała głęboko i nierównie, i poprzez palce patrzała uparcie w twarz jego ukochaną.
 Zrozumiał.
 Żar buchnął mu w żyłach, a jednocześnie objęło go zdziwienie głębokie:
 Więc chciała zostać matką? Rozkwit jej tego się domaga, a ona czuje, że nią jeszcze nie jest. To już kobieta.
 — Zosiu! —
 — Co? —
 Ujął mocno jej rękę i spojrzał serdecznie w oczy:
 — Kiedy poznam twych rodziców? —
 — Za miesiąc będę w Krakowie. —
 — Więc uśmiechnął się sam tą myślą prawie zadziwiony — zaraz po świętach wielkanocnych będzie nasz ślub, dobrze? —
 — Karolu! —
 — Nie chcesz? —
 — Chcę, chcę, chcę! — twarz miała tak rozjaśnioną jak słońce o świcie, i taki blask szczęścia w oczach, że głowę pochylił zachwycony. Pieścił łagodnie jej rękę, muskał oczyma jej postać wiośnianą, i szeptał upojony: —
 — Szczęście moje... szczęście... szczęście..: —
 — I kłopot przyszły — rzuciła figlarnie.
 — Kapelusze, suknie, stroje i zabawy...
 — Kawiarnia, bilardy, wyścigi, cygara... —
 — O. Co to, to nie! Najwyżej... cygara... —
 — Oho, żebym tylko nie zapamiętała! —