Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/141

jestem zła i śmieszna, ale ja taką już jestem. Ja muszę kogoś pokochać tak szalenie, bym po za nim świata nie znała. Ale to musi być ktoś strasznie mocny, dymny, straszliwy i silny. Żeby mnie mógł rzucić o ziemię, ciągnąć za włosy w gniewie, ale żeby mnie kochał do obłędu, tak! —
 — Ty dziwna... —
 — Jeżeli mnie pan kochasz lub pokochasz, to będziesz musiał stargać wszystkie węzły i być moim, rozumiesz? —
 — Dobrze — powiedział nagle — ale ty? —
 — Ja? Ja też. Moje ciało jest piękne, lecz nerwy stalowe. Jeśli ciebie pokocham... —
 — Dobrze. Dobrze. Lecz nie śmiej. Z nikim!! —
 — O... co za błyski w oczach! O! Gdybym ja cię znała! —
 — Poznasz! Lecz tymczasem musisz szanować moje prawo do ciebie! —
 — Prawo? —
 — Tak! —
 Spojrzenia ich zderzyły się nagle i zda się, szczęknęły niby dwa brzeszczoty. W żyłach Stalińskiego burzyła się szałem krew. Oczy rozszerzone nadmiernie raz pierwszy zwyciężyły czar i urok jej oczu.
 Irena pochyliła głowę i szepnęła ulegle:
 — Dobrze. —
 Pocałował ją chłodno w rękę, i mówił:
 — Więc tak: będziemy się często widywać, i poznawać coraz lepiej, lecz ani ty, ani ja nie będziemy czynili nic takiego, coby nam mogło zagrać na nerwach zgrzytliwie, coby popsuć nam mogło