Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/177

mała? To znaczy... że byłem jej znowu na chwilę potrzebny. Jak wierny niewolnik...
 Śmiech huczał mu w sercu, wył i pluł plugawemi słowy.
 Ale to tylko w sercu...
 Na twarzy miał uśmiech uprzejmy, głos obojętny, chłodny lecz spokojny:
 — Tak jest. Lecz na mój ostatni list, wysłany dość dawno, nie mam dotąd żadnej odpowiedzi. —
 — Więc pan o niczem nie wie? —
 — To znaczy?
 — O śmierci jego ojca... —
 — Wiem. —
 — I o jego pojedynku... —
 — Nie pierwszy raz słyszę. —
 — Tak, miał pojedynek — wyrzekła głucho i leży chory, raniony. Niech pan do niego napisze, panie. Trzeba go trochę rozruszać. —
 — Aha! —
 Zrozumiał.
 Było to to samo przeraźliwe: aha!, które po raz pierwszy posłyszał tu, w tej samej kawiarni, kiedy rozmawiał z nią po raz pierwszy.
 Zrozumiał. Oh, doskonale to pojął:
 Ona musiała to, chociażby tylko to, głośno wypowiedzieć, bo ból i niepewność szarpie i męczy jej duszę.
 A on?
 „Oh, oszaleć!
 Te oczy, te twoje cudne oczy...
 Czyż nigdy?“
 Nigdy! Nigdy! Nigdy! huczało mu w sercu, i mą-