Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/178

ciło myśli. Wstał ciężko z krzesła, skłonił się jej głęboko, pocałował w rękę:
 — Dobrze. Napiszę. A teraz już pójdę: czekają na mnie. —
 — Pan jest bardzo dobry, panie Tadeuszu — szepnęła cicho — proszę o mnie pamiętać. —
 — Zawsze. —
 Czuł, że z tego słowa żywa krew trysnąćby mogła. Pobladł na tą myśl, zachwiał się prawie, i skłoniwszy się jeszcze raz, odszedł szybko.
 Burza w nim wrzała, i czuł, że w jakikolwiek sposób musi ją wyładować.
 Podszedł szybko do dość milcząco zachowującej się artystycznej gromadki, i rzucił przez zęby, z półironicznym uśmiechem:
 — Cóż do djabła! jeszcze tu u was chmurno? Kelner! Wódki dla wszystkich! Będziemy pić, granda! —
 Spojrzeli na niego zdziwieni. Zamienili się szybkiemi, porozumiewawczymi spojrzeniami, i Saski powiedział łagodnie:
 — Siadaj, Tadek. Nie szalej. Poco się mamy upić? —
 — Ja ładnie muszę wyglądać — przemknęło Rudzkiemu przez głowę — skoro ten już zauważył. Usiadł i mówił chrapliwie, a zdawało mu się, że mówił swobodnie:
 — Właśnie, że się chcę upić dzisiaj! Upić, do dyabła, i śmiać się!
 — Co tobie jest?