Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/18

tem — chcę, żeby mój kochanek kochał mnie nad wszystko, i pogańskim kapłanem tej miłości był. —
 Staliński patrzał na nią bardzo zdziwiony. Nie, nie znał jej dotąd i nie zna zupełnie. Dusza jej jest może podobną jej oczom. Jest dziką, płomienną, tajemną? Trzeba więc umieć z jej duszy wyczarować to, co najpiękniejsze, i kochać, i być szczęśliwym?
 — To dziwne. Pierwszy raz mówisz tak do mnie? —
 — Może... —
 — Więc mów! —
 — Czytam w twoich oczach, czytam, że jeszcze za mało mnie kochasz... —
 — Zofjo...! —
 — Co? —
 — Czy ty mnie nie wierzysz? —
 — O, nie tak! O, nie tak! Ja ciebie kocham i wierzę ci, ale wiem także, że, ciebie sokole, trzeba zdobywać! —
 — I...? —
 — I... zdobędę! —
 — Ty...! —
 — Co? —
 — Jestem twoim! —
 Sprzęgły się ich oczy; patrzyli w siebie już nie z upojeniem, lecz wprost z szaleństwem, z dziką rozkoszą zdobytego szczęścia. Staliński czuł, że gdyby teraz musieli umrzeć, konaliby w szczęsnem uniesieniu; albowiem zdawało im się, że przeżywają w tej godzinie najpiękniejsze chwile swego życia.