Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/182

 — Więc niechże panna Zośka weźmie te kwiaty, i zawrzemy przyjaźń. —
 — Jakto? —
 — Ja będę mówił Zośce ty, ale pod tym warunkiem, że i Zośka mnie będzie ty mówiła. —
 — Kiedy nie będę śmiała... —
 — Proszę popróbować. —
 — No, dobrze... — zawołała wesoło popróbujemy! Ale niech pan... ale pamiętaj! —
 — Cóż-to ja mam pamiętać? —
 — Jak mnie kiedy wyśmiejesz! —
 — Nigdy cię nie wyśmieję. Dlaczego? Jestem ci bardzo wdzięczny... —
 — E... tam! Wdzięczność... —
 — I bardzo mi dobrze u ciebie. —
 — To czemu tak rzadko przychodzisz? —
 — Pracowałem bardzo dużo. Pisałem. —
 — A do niej chodziłeś? — zapytała cicho i nieśmiało.
 — Nie. —
 — Ani razu? —
 — Ani razu. —
 — Aleś ją widział? —
 — Raz w kawiarni. Przypadkiem. —
 — I co? —
 — I nic — odpowiedział twardo.
 — Daj te kwiaty... — powiedziała cicho, opuszczając powieki na rozgorzałe oczy — wstawię do wody, żeby nie zwiędły. To naprawdę dla mnie kupiłeś? —
 — Naprawdę. —
 — Naprawdę? —