Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/184

smętny, lecz rozjaśnił i upiększył jej twarz pobladłą. Nieśmiało, ręką drżącą dotknęła twarzy Rudzkiego, i wyszeptała nagle:
 — No, pocałuj mnie na tą przyjaźń, i na to przymierze... — szept ten był jednak tak cichy i szybki, że Rudzki nie zrozumiał.
 Uśmiechną się, objął ją łagodnie ramieniem i zapytał:
 — Cóż tak szepczesz, Zośka? Zaklęcia może? —
 — A może zaklęcia — śmielej już odpowiedziała dziewczyna — a może. —
 — Toś ty czarodziejka? —
 — Ja? O, nie. Chyba ty.
 — Dlaczego? —
 — A takeś się zjawił tu, w tej uliczce niewiadomo skąd, i teraz już bez ciebie nie... — urwała i zarumieniła się.
 — Co, Zośka? —
 — E, nic... Nie patrz tak na mnie... nie patrz... — nibyto uchylała się od jego wzroku i od jego uścisku, a jednocześnie piersią wsparła się o ramię jego, kolanami ścisnęła jego nogę, i z trudnością już opanowywała drżenie swego rozpalonego ciała.
 — Ja źle na ciebie nie patrzę — rzekł Rudzki i wolną ręką ujął jej drżącą rękę.
 — No to mnie już puść. Dam ci za to... herbaty. —
 — Herbaty nie chcę. —
 — A co chcesz? —
 — Powiedz mi, coś szeptała przed chwilą, czarodziejko tej ciemnej uliczki. —
 — Dobrze, powiem ci poeto dziwny z miasta, ale nie będziesz się gniewał? —