Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/19

 Szepnęła: — Wyjdźmy. Tu nam źle jest teraz. —
 — Dlaczego? —
 — Ludzie patrzą. —
 — Zazdrość? —
 — Nie; ale szczęście jest wstydliwe. —
 — Czy bojaźliwe? —
 — Może tak, może nie... — podniosła się, i przechyliwszy lekko na bok głowę, patrzała weń nieco przymrużonemi, i zamglonemi oczyma. Rozchylone jej usta uśmiechały się zagadkowo, i drgały w tym uśmiechu tak pięknie, tak kusząco, że Staliński pomyślał teraz, iż choćby tylko dla jej miłości żyć warto, i czuć to trwałe szczęście. Nie podnosząc się ujął łagodnie jej rękę, i zapytał z lekkim uśmiechem:
 — A gdyby tak dziś mnie zabito? —
 Ech, niedobry! — szarpnęła ręką, wyrwała ją z jego uścisku, i szybko poszła ku wyjściu.
 Dogonił ją w garderobie, i podając płaszcz, szeptał przysunąwszy usta tuż do jej ucha:
 — A teraz wiem, że mnie kocha... Wiem, wiem, wiem... —
 — Nieznośny! —
 — Tylko? —
 — I...? —
 — I co? —
 — I... i... taki mój...! —
 — Pociągnął ją lekko ku sobie, a kiedy się wsparła plecami o piersi jego, szybko, gorąco, namiętnie przycisnął usta do jej szyi. Drgnęła, pierś jej zafalowała i zabłysły oczy, lecz wyprostowała