Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/191

przerwy patrzała w twarz Rudzkiego, i zadawała mu co chwila naiwne, szczere pytania:
 — Tadziu, kto ten pan, który się teraz kłaniał? —
 — Zastępca redaktora „Myśli“. —
 — Ach, to on pewnie bardzo bogaty? —
 — Nie.
 — A ty dużo teraz zarabiasz?
 — Teraz? Tak, bardzo dużo.
 — Wystarcza ci?
 — Aż nadto. Rozpożyczyłem nawet dużo kolegom. —
 — A matki nie masz? —
 — Umarła.
 — A ojciec? —
 — Umarł.
 — Rodzeństwa nie miałeś? — już z lękiem zapytała.
 — Miałem siostrę. Umarła. —
 — Ach... Tadziu... —
 — Cóż? — uśmiechnął się blado. — A twoja matka żyje? —
 — Nie. Umarła. —
 — A o}ciec? —
 — Umarł. —
 — Siostry? —
 — Jedna z mężem w Ameryce, druga... druga puszcza się we Lwowie. —
 — Co robi? —
 — Puszcza się we Lwowie. Nie chcę jej znać. — twardo powtórzyła dziewczyna.