Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/193

pisał. Przecież ci doktór wytłumaczył dokumentnie jak ci to bardzo szkodzi — mówiła napół żartobliwie, a napół gderliwie. — Piersi masz słabe, i serce do niczego! —
 — Do niczego? — blado się uśmiechnął.
 — Przecież o zdrowiu mówię — bąknęła rumieniąc się na jakąś myśl tajną, a po chwili już silnie zadrżała i przycisnęła silniej kolana do jego kolan — przyrzekałeś poprawę, poeto. —
 — Jak rzucę redakcyę, to będzie lepiej. Będę miał dużo czasu. —
 — A kiedy rzucisz? —
 — Za równe dwa miesiące.
 — To wtedy zaczniemy się uczyć?
 — Już i teraz się uczymy — uśmiechnął się Rudzki łagodnie — jak tam z dzisiejszą lekcją? —
 — Wszystko gotowe, panie profesorze — odstąpiła i złożyłu mu ukłon głęboki a komiczny — tylko... —
 — Tylko? —
 — Tego zadania matematycznego nie zrozumiałam. —
 — I...? —
 — I nie zrobiłam. Gniewasz się? —
 — O, bardzo. Chodź tu, dostaniesz po łapkach. —
 — Oj!
 A kiedy podeszła, objął ją lekko i usadził obok siebie na kanapie. Usiadła tak blizko, że ramieniem wsparła się o jego ramię, i drżeć lekko poczęła.