Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/20

się zaraz, odwróciła ku niemu twarz nieco zapłonioną, i rzekła figlarnie:
 — Bojaźliwe i wstydliwe jest szczęście... —
 — Może tak, może nie... —
 — Ej...! —
 Na ulicy owiał ich chłód i ponurość grudniowego, posępnego wieczoru. Trotuary szkliły się lepkiem, rządkiem błotem, latarnie płynęły niepewnie w otęczach mgły rudej, — a od bocznych ulic i od plant zawiewał ostry, przejmujący wicher.
 Staliński spojrzał na nizko płynące zwały chmur skłębionych, spojrzał na mokre, brudne, odrapane domy, na nagie drzewka uliczne wstrząsnął się, i wyszeptał:
 — Teraz powinna być wiosna. —
 — Albo cudny, słoneczny, zimowy, mroźny dzień. —
 — Byśmy szli w słońcu! —
 — I jego blaskom z naszego szczęścia się spowiadali! —
 Znów sprzęgły się ich oczy, i znów rozkosz niewymowna płomieniem objęła ich dusze.
 Dopiero po długiej chwili Staliński przypomniał sobie, że przecież musi iść do drukarni, więc przywołał dorożkę, i rzekł do Zofji:
 — Teraz moja pani pojedzie do domu, i tam zaczeka na mnie krótką godzinkę. —
 — Dlaczego tak?
 — Rozkaz! —
 — O! —
 — Nieodwołalny! —
 — A co to będzie? —