Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/212

podłodze błysło nagłe odbicie chwiejnego światła, i do gabinetu wszedł szybko lokaj, z świecznikiem zapalonym w ręku. Minę miał prawie tajemniczą i błyski figlarne w oczach.
 — Proszę jaśnie pana... —
 — Co? —
 — Przyszła w tej chwili panna Irena ze Srokowa, i... —
 — Co? Czyś ty przypadkiem... — Staliński zerwał się z kanapy i patrzał na lokaja gorejącym wzrokiem. W myślach miał zupełny zamęt, a w sercu niespokojną trwogę. Nerwowo sięgnął po papierosa, i powtórzył ostro:
 — Czyś ty... —
 — Nie, proszę jaśnie pana. Mówię prawdę. Panna Irena mówi, że ma ważną i niecierpiącą zwłoki, sprawę. —
 — Do... dobrze. Idź, przeproś, że sam nie wychodzę, i przyprowadź ją tutaj. —
 — Słucham. —
 Staliński, drżąc, pozapalał świece, machinalnie poprawił na sobie ubranie, oparł się o stół i czekał.
 Zamęt w myślach trwał. Rozumiał tylko jedno: co to może być...?
 Minęła długa chwila.
 Irena weszła szybkim, pewnym krokiem, skinęła lokajowi niecierpliwie głową, a kiedy ten znikł, zamknęła drzwi i podeszła blizko ku niemu:
 — Już dawno chciałam przyjść do pana — powiedziała cicho.
 Usiłował przez chwilę nadaremno zapanować