Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/218

 — Pan się boi?
 — Nie! Tylko... ochłodłem...
 — O, czy jak moje ręce, panie, wtedy? Wie pan?
 — Oczywiście. Tylko to było... wtedy...
 — A dzisiaj?
 — Umiem ogrzewać nie tylko pocałunkami, lecz i... biczem... — i znowu przymknął oczy. Fale płomiennego dreszczu szły przez jego ciało, i jeszcze chwila...
 Usłyszał trzask drzwi. Spojrzał. Ireny już nie było.
 Skoczył ku drzwiom. Przystanął. Słyszał oddalające się głosy jej i lokaja.
 Chwiejnym krokiem powrócił do stołu i padł bezwładnie w fotel.
 ...Więc tu była? była! była tu!
 Słyszał jej śmiech srebrzysty, i słyszał oddech jej wzburzonej piersi. Widział blask jej oczu cudnych, widział jej opuszczone wzdłuż ciała bezwładne ręce, rozumiał, że...
 Oh! mógł ją zakuć w ramiona, mógł ustami błądzić po jej twarzy, i mógł paść na dno szału, w wir opętanej straszliwej rozkoszy.
 Czemu więc? Czemu? Oh, czemu?
 Kto wierzy głupim starczym, idjotycznym sentencyom? Kto? Kto powiedział te komiczne słowa „szczęście winno być oparte na rzeczywistości“, i kto im uwierzył?
 Ha! ha! ha! ha!
 Szczęście! Ha! ha! ha! ha! Godzina cudu, szału, i błędnych upojeń! A potem choćby na dno!